رشک می برم

چشم‌انتظار آن بهارم

رشک می برم

 به صراحت بید

به بهار
به زمزمه ی وزینِ باد
به متانت عاشقانه‌ ی برگ
رشک می برم
به جاده‌های سبز
با مسافری در راه
آه ای فرسنگ ها دور از من ، بازگشت را تعبیری دوباره کن !
قشنگ کن غربت بی‌ انتهای مرا
قشنگ کن اتفاقِ غروب و کوچه و انتظارِ پنجره را
رگبارِ بهاری شو و ببار
بی‌ محابا ببار بر این تن مشتاق
بگذار چون گذشته بیدی باشم
که از هر نسیمِ عشق می‌ لرزد
قشنگ کن سایه روشنِ بودن مرا …

...............................................................................

چشم‌انتظار آن بهارم
که با تقویم
از راه نمی‌آید
و با تقویم
راه نمی‌آید

چشم انتظار آن بهارم
که با …
آه! نمی‌آید.

............. 

هَـمیشـه بـآیــد کـسی باشـــد

که مــَعنی ســـــه نقطـه ی انتهـــای جملـه‌هآیتـــ را بفهمـــد

 

تا بُغض‌هآیتـــ را قبلــ از لرزیــدن چانـه اتـــ بفهمـــد

که وقتی صدایتـــ لرزیـــد بفهمـــد

 

که اگــ ـر ســکوتــــــــــــــ کـردی، بفهمـــــــــــد

که اگــ ـر بهانـه‌گیــــر شــدی بفهمـــد

 

کـسی بـآشــد

 

که اگــ ـر ســردرد را بهـآنــــــــــــه آوردی

 

برای رفتـــن و نبـــودن

 

بفهمـــد بـه تــوجّهـش احتیآج داری

 

بفهمـــد کــــه درد داری

 

کـــــــــــــــــه زنــدگـــــــــــــی درد دارد

 

بفهمـــد کــــه دلتـــ می خواهد

 

قَــدم زدن زیـــرِ بـــآران

 

حرف های عاشقانه  

 

یک فنجان قهوه دو نفره را 

 

 

 

همیشـه بایــد کسی باشـــد

 ................................................